එයා

එදා පුරුදු පරිදි මම උදේ පාන්දර 7.30ට නැගිටලා 8.10 වෙද්දි වැඩට යන්න ලෑස්තිවෙලා දඩු මොණරෙට නැග්ගා. හැමදාම වේලාසනින් නැගිටින නිසා මම හුගක් හිමින් යන්නෙ. අන්න එහෙම හිමින් යනකොට තමයි එයාව මම දැක්කෙ. දැක්කා කිවුවට මම හරියට එයාව දැක්කෙ එයාගෙ ලගටම ගියාට පස්සෙයි. මම ගොඩාක් හිමින් ආව නිසා මගෙ දඩුමොණරෙ සෑහෙන දුරක් බ්‍රේක් පාරට ලිස්සන් ගියා. ඒක නැවතුනේ එයාගෙ ඇගේ ලාවට හැප්පිලා. හැප්පුනේම නෑ, ලාවට ගෑවුනා විතරයි. ඒත් එයා හුළං පාරටද කොහෙද බිම වැටුනා.
මම බයික් එකෙන් බැස්සා නෙමෙයි, පැන්නා.
මම එයා ළගට ඇවිදන් ගියා නෙමෙයි, පියෑඹුවා.
ඒ වෙලේ මගෙ පපුව ගහපු බෙර සද්දෙ ඇහිලද කොහෙද පාරෙ යන කාර් එකක් බ්‍රේක් කරලා නැවැත්තුවා. දෙයියො බැලුවා වගේ ඒකෙන් සූකිරි අක්කි කෑල්ලක් බැහැලා ආවා. ඒ වෙද්දි මම බිම වැටුන එයාව කෙලින් කරලා ඉවරයි. එයත් මගේ අතේ එල්ලිලා හිටගත්තා.
මම - ඔයාට තුවාලද?
එයා - නෑ අයියා. ඒත් කකුල රිදෙනවා වැදිච්ච පාරට. (අම්බේ මේකිගෙ බොරු. එච්චර සැරට හැප්පුනේ නෑ.)
මම - අපි ඉස්පිරිතාලෙකට යමුද නංගි.
එයා - ඕනෙ නෑ අයියා, එච්චරම අවුලක් නෑ. මගෙ අතෙයි වැරැද්ද මම එක පාරම වෙන සිහියක ඉදන් පාර පැන්නෙ. අනේ සොරි.
මම - (මෙච්චර වෙලා පපුවෙ තම්බපු බිත්තර ටික නිමන්නට ශර්ට් එක ඈත් කර හුළං ටිකක් පිඹගනිමින්) ඒක අවුලක් නෑ නංගි. ඒත් වෙන වාහනයක් ආවනම් මීට වඩා දෙයක් වෙන්න තිබ්බා.
කාර් එකෙන් බැහැපු සුදු අක්කියා - නංගි ඔයා වැඩට යන ගමන්ද? (නංගි ඔලුව වනයි). පොඩ්ඩක් ඇවිදින්න බලන්න. අමාරුනම් මගෙ කා එකේ හොස්පිටල් එකට යන්.
එයා - තෑන්ක්ස් අක්කා. ඒත් අමාරුවක් නෑ . මේ ශොක් එකට ඇගම වෙවුලන්නෙ. තව පොඩ්ඩක් මෙතන ඉදලා මම පාර පැනලා යනවා.
කාර් එකෙන් බැහැපු සුදු අක්කියා - (මගේ දිහාට හැරෙමින්) ඔහොමද මල්ලි වාහන එලවන්නෙ. මම දැක්කා මගේ කා එකත් ඉස්සර කරන් පිඹලා ගියපු විදිය. මෙයින් ගියා ඇති. මීට පස්සෙවත් හිමීට යනවා.
මම - frown emoticon frown emoticon frown emoticon
කාර් එකෙන් බැහැපු කලු මහත කැත අක්කා - එහෙනම් මම ගිහින් එන්නම්.
එයා - තෑන්ස් අක්කා හෙල්ප් කරන්න ආවට.
(වාහනයට නැග කලු තඩි බතල කැත අක්කා යන්නට යයි)
එයා - අයියා යන්න. මම තව ටිකකින් යන්නම්.
මම - බෑ බෑ නංගි. මොනා උනත් මගෙත් වැරැද්දක් තියෙනවා. මාත් පිස්සා වගේ විදලා ආවෙ. තව පොඩ්ඩෙන් මේක පෙරලෙනවා. මාත් වැරදියි. ඔයාව ඇරලවලා මම යන්නම්.
එයා - හරි අයියා, මම පාර පැනලා යන්නම්. අයියා යන්න.
මම - එහෙනම් එන්නකො මම ඔයාව පාර පන්නන්න.( එයාගේ අතින් අල්ලාගනිමින් පාර පනියි.) නංගි බස් එකේද යන්නෙ?
එයා - ඔව් අයියා. නිට්ටඹුව බස් එකේ යන්නෙ.
මම - (බස් හෝල්ට් එක යැයි සිතෙනා තැනකට පැමිණ) මේතන නේද බස් හෝල්ට් එක? මම ඔයාව බස් එකකට දාලම යන්නම්.
එයා - හා අයියා.
(විනාඩි 5ක් පමණ නිහඩව ගෙවී යයි.ඈතින් නිට්ටඹුව බස් එකක් ඇදෙනු පෙනේ)
මම - නංගි ඇත්තටම අමාරුවක් නෑ නේද?
එයා - නෑ නෑ අයියා. ඇත්තමයි.
මම ගිහින් එන්නම් අයියා. අනේ මන් හින්දා උන කරදරවලට සොරි හොදේ.
මම - ඉට්ස් ඔකේ ඉට්ස් ඔකේ. (එයාව බස් එකට නග්ගවයි)

ඔන්න ඔහොම තමා අමරණීය ආදර කතාවක් පටන් ගත්තෙ. ඒත් පටන් ගැන්ම විතරයි. එදායින් පස්සෙ අද වෙනකම් එයාගෙ දූවිල්ලක්වත් හොයාගන්න බැරි උනා.
අනේ මම වගෙ මොඩයෙක්. අඩුම තරමෙ ඉන්න තැනැක්වත්, ෆෝන් නම්බර් එකක්වත් අහපි.