දියඹ

මේක හුගාක් කාලෙකෙට කලින් උන කතාවක්. එදා මම යාලුවොත් එක්ක මුහුදෙ ඔරු පදින්න ගියා. ටික වෙලාවකින් අහස කලුකරගෙන වැස්සක් වහින්න පටන් ගත්තා. ඒ අස්සෙ මගේ ඔරුව දියවැලකට අහුවෙලා දියඹට ගහගෙන යන්න වුනා. මගේ පස්සෙන් සමහර යාලුවො එයාලගෙ ඔරුව පැදන් එන්න හැදුවත් වැඩක් උනේ නෑ. කුණාටුවක් හමන්න පටන් ගත්තා. එයාලට එයාලගෙ ඔරුවවත් පාලනය කරගන්න බැරි උනා.

ටික වෙලාවකින් ඉමක් කොනක් නොපෙනෙන සාගරේ මහ සැඩ රළ මැද්දෙ මම අතරමං උනා. ඒ සැඩ රළපහරවල්වලට මගේ ඔරුව පෙරලුනා. ගොඩබිම තියෙන්නෙ කොයි පැත්තෙද කියලාවත් මට හිතාගන්න බැරි උනා. මගේ හිතේ තිබ්බ අන්තිම ධෛර්යය බින්දුව වෙනකම්ම මම පීනුවා. මගේ අතපයවල තියෙන අන්තිම ශක්තියත් ඉවරවෙනකම් මම පීනුවා. අන්තිමට ජීවිතේ ගැන තිබ්බ බලාපොරොත්තුව අතාරින්න මම තීරණය කලා.

ඒත් එක්කම මම හිටපු පැත්තට ලොකු එළියක් ගහගෙන බෝට්ටුවක් එනවා පෙනුනා. ඒත් මට තවත් අල්ලගෙන ඉන්න තරම් ඇගට පණක් තිබ්බෙ නෑ. මාව ගිලෙන්න ගත්තා........
මට සිහිය එනකොට මම හිටියෙ ලොකු ටෝලර් එකක. ඒක එලෙවුවෙ මගෙ යාලුවෙක්. මගෙ වටේට තවත් යාලුවො 3ක් 4ක් හිටියා. එක්කෙනෙක් මනෝජ්ව බේරගත්තා කියලා අනිත් බෝට්ටුවලට පණිවිඩ යව යව හිටියෙ. මම ගොඩබිමට එද්දි මාත් එක්ක ඔරු පැදපු සමහර යාලුවො වෙරළෙ ඉදන් බලන් හිටියා. ටෝලර් එකේ ඉදාන් මාව වෙරළට උස්සන් යද්දි "මූ මැරිලද" කියලාත් සමහරු ඇහුවා......

ටික වෙලාවකින් අනිත් බෝට්ටුවලින් මාව හොයන්න ගිය අයත් ආවා. එතනින් සමහරු මම ජීවිතේට නොදැකපු අය. සමහරු මගෙ යාලුවන්ගෙ යාලුවො. සමහරු මම දවසක් දෙකක් විතරක් කතා කල යාලුවො. එතන මාත් එක්ක ඔරු පැද්ද සමහර යාලුවොත් හිටියා. ඒත් මාත් එක්ක ඔරු පැද්ද යාලුවන්ගෙන් ගොඩක් පැදුරටත් නොකියා හොරෙන්ම මාරුවෙලා ගිහින්. තවත් සමහරු අපෝ අපිට බෑ ඔය කුණාටු අස්සෙ මනාව හොයන්න යන්න අපි බීච් එකේ ඉන්නම් කියලා මගෙ අනිත් යාලුවන්ට කියලා........

කවදාවත් කිසිදෙයක් අමතක නෑ.
ලගින් හිටපු උන් මග අරිද්දි මගේ ජීවිතේ බේරගන්න කුණාටු සාගරයකට ගිය හැමකෙනෙක්වම මට අමතක වෙන එකක් නෑ.