ඈ අහිංසකය. ආඩම්බරය. කිරිබත්ගොඩදී ඈව පළමුව දුටු මොහොතේ මා සිටි තැනම ගල්වූවා මට මතකය. වෙහෙසෙනා තරමට ඵල ලැබෙන්නාක් මෙන් රේඩාර් එක දමා ඇය ගැන විස්තර කන්දක් සොයාගෙන ඇයට fb එකෙන් රික්වෙස්ට් එකක් දැමුවේ ඇගේ මිතුරෙකු මාර්ගයෙනි. ඈ එය ඇසෙප්ට් කර තිබූ අතර අපගේ ප්‍රේම කතාව එතනින් ඇරඹිනි.
.......
දෙපැත්තට හුවමාරු වූ fb මැසේජ් දහස් ගනනකි. සෙමින් සෙමින් කාලය ගෙවී ගියේය. එක් දිනෙක මා සිතේ පැවති ආදරය ඈ හට පැවසූ මා එයට කැමතිනම් පමණක් මාගේ දුරකතනයට කතා කරන ලෙස ඉල්ලා මැසේජ් එකක් ඈ වෙත යවන ලදී. ....
සියලු බලාපොරොත්තු සඵල කරමින් ඇගෙන් මාගේ දුරකතනයට මැසේජ් එකක් ලැබුනේ ඇගෙ ආඩම්බරකම පෙන්වා වුවද මම සැබෑ පිළිතුර ඒවනවිටත් තේරුම්ගෙන සිටියෙමි.
......
ගෙවීගිය කාලයත් සමග "නංගි මන් ඔයාව හම්බවෙලා කතාකරන්න කිරිබත්ගොඩ බස් ස්ටෑන්ඩ් එකට එන්නද?" යන ප්‍රශ්නය ඇගෙන් විමසුවේ ඈ යන ගමන් බිමන්, පන්ති පිළිබද මේ වනවිට මා හට ලොකු අවබෝධයක් තිබූ බැවිනි.
"හා අයියා. එහෙනම් අද හවස 5ට එන්න."
..........
හවස 5ට කලින්ම මා එතනට ගොස් උපාසක බලලා සේ අනිත් කෙල්ලන් දෙස නොබලා බිම බලාගෙන සිටියෙමි.
එකවරම.....
"අයියේ....."
"හර්ෂ අයියේ" යන හඩ මට ඇසෙන්නට විය. හර්ෂ නමින් ඈ කිසි දිනෙක මට අමතා නැත. අනික ගෙදර අය ඇර අන් කිසිවෙක් ඒ නමින් මට කතා කරන්නේද නැත.
"හර්ෂ අයියේ........" යන හඩත් සමග මා වටපිට බලන්නට වූ අතර එකවරම හතර වටින් කලුවී ගිය අතර මා අපහසුවෙන් දෑස් විවර කලෙමි.
.....
"තේක මෙතන තිබ්බා. ආයිත් නිදාගන්න කලින් බීලා නිදාගන්න." කියමින් නංගී කාමරයෙන් පිටව ගියේය.
ෆෝන් එක අතට ගත් මා පොඩිකරගත් දෑසින් යුතුව වෙලාව බැලුවෙමි.
වෙලාව පාන්දර 7ය. යකෝ ඉරිදා දවසෙවත් නිදහසේ ආතල් එකේ හීනයක් බල බල නිදාගන්න නෑනෙ.
අපරාදෙ. හීනෙ හොදම හරිය.
තුක් නොදොකින්.
මටමයි බන් වෙන්නෙ.
No comments:
Post a Comment